Քայլում ենք, երբեմն՝ կողք-կողքի, երբեմն՝ միմյանցից հեռու: Միասին լինենք, թե միմյանցից հեռու՝ կարողանում ենք լսել իրար: Նաև սովորեցինք լսել միմյանց լռությունը,բայց դրա համար շատ ժամանակ պահանջվեց… Քայլում ենք, ու մեր ամեն մի քայլի հետ գիտակցում ենք , որ դա մեր անցյալն ու ապագան է կազմում ։ Երբեմն ետ նայելով անզեն աչքով տեսնում ենք մեր անցյալը , բայց երբեմն անուշադրության պատճառով չենք տեսնում ապագան և սայթաքում։ Կարծես ճանապարհը անվերջ է , բայց միևնույնն է ,այն կանցնեմ քեզ հետ և չեմ հոգնի երբեք։
Մոնիկա Մկրտչյանի բլոգ 